ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΟΥ ΜΠΕΗ (aka ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΠΑΛΙΚΑΡΙΩΤΗΣ (Παλληκαριώτης) ή ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΑΚΙ)
Η ονομασία προήλθε από τα κτήματα που είχε στην περιοχή ένας Τούρκος Μπέης. Στον κώδικα της Μητροπόλεως Α' το 1714 και αργότερα αναφέρεται ως Άγιος Γεώργιος ο Παλληκαριώτης.
Πολύ κοντά στο Ζηπάρι, το γραφικό εκκλησάκι το αγκαλιάζουν τα παραδοσιακά αρχοντικά της οικογένειας Χατζηνικολάου.
Δύο λυγαριές στην είσοδό του και ένας αγριόβατος φορτωμένα με ποικιλόχρωμα πανάκια-κομμάτια από ρουχισμό επενδύσεως και κλινοστρωμνής υποδέχονται τον επισκέπτη-προσκυνητή, χαρίζοντάς του την πρώτη μυστηριακή επαφή με το θαυματουργό Άγιο.
Η συνήθεια με τα πολύχρωμα πανάκια ιματισμού, τάματα των πιστών, είναι πολύ παλιά και ανάγεται στα πρώτα χρόνια ίδρυσης του ναϋδρίου. Δένοντας σε γόρδιο δεσμό ένα κομμάτι ρούχο με κατάλληλη θηλιά από αυτά της αμφίεσης του πονεμένου ή του ανάπηρου "δένεις τα κακά του", ελπίζοντας στην ίαση. Αψευδείς μάρτυρες για του λόγου το αληθές οι ποικιλόμορφοι "κόμποι" στα κλωνάρια της γερασμένης λυγαριάς.
Στο ξωκκλήσι αυτό τηρείται ένα παλαιό έθιμο, κατά το οποίο πολλοί προσκυνητές περνούν τρεις φορές από το παραθύρι που βρίσκεται παραπλεύρως της εισόδου προσευχόμενοι στον Άγιο να τους χαρίσει υγεία. "Παρ'τον νιο και δωσ'τον γέρο" λένε οι συγγενείς των ασθενών.
Στο εσωτερικό της εκκλησίας οι τοιχογραφίες έχουν καλυφθεί από ασβεστώματα. Δεσπόζει η τεράστια εικόνα του Άη Γιώργη με το σπαθί του.
Όσο για το ιστορικό του γραφικού εξωκκλησιού που αποτελεί σοβαρό οικονομικό πόρο από τα τάματα για την ενορία της Ευαγγελίστριας, λέγεται ότι ανήκε σε κάποιο Μπέη επί Τουρκοκρατίας, ο οποίος πούλησε την περιοχή στην οικογένεια Μαρμούγκου που αργότερα μετονομάστηκε σε Χατζηνικολάου.
Στην είσοδο της εκκλησίας, στο άνω αριστερό μέρος της πρόσοψης, ενεπίγραφη στήλη ρωμαϊκής εποχής είναι εντοιχισμένη (μαρμάρινη πλάκα).
Επίσης, στο κάτω αριστερά μέρος της πρόσοψης του ναού διακρίνεται εντοιχισμένος ορθογώνιος βωμός.
πληροφορίες από "Το Ασφενδιού της Κω" Μανόλη Κιαπόκα, σελίδες 50, 205
"Κωακές Καταγραφές από το χθες" Θανάση Η. Γιωργαλλή, σελίδες 42-43
φωτογραφίες: Sophia Karagianni
Πολύ κοντά στο Ζηπάρι, το γραφικό εκκλησάκι το αγκαλιάζουν τα παραδοσιακά αρχοντικά της οικογένειας Χατζηνικολάου.
Δύο λυγαριές στην είσοδό του και ένας αγριόβατος φορτωμένα με ποικιλόχρωμα πανάκια-κομμάτια από ρουχισμό επενδύσεως και κλινοστρωμνής υποδέχονται τον επισκέπτη-προσκυνητή, χαρίζοντάς του την πρώτη μυστηριακή επαφή με το θαυματουργό Άγιο.
Η συνήθεια με τα πολύχρωμα πανάκια ιματισμού, τάματα των πιστών, είναι πολύ παλιά και ανάγεται στα πρώτα χρόνια ίδρυσης του ναϋδρίου. Δένοντας σε γόρδιο δεσμό ένα κομμάτι ρούχο με κατάλληλη θηλιά από αυτά της αμφίεσης του πονεμένου ή του ανάπηρου "δένεις τα κακά του", ελπίζοντας στην ίαση. Αψευδείς μάρτυρες για του λόγου το αληθές οι ποικιλόμορφοι "κόμποι" στα κλωνάρια της γερασμένης λυγαριάς.
 |
| κρεμάμε ένα μικρό κομμάτι ύφασμα στη γέρικη λυγαριά "για να βγει η αρρώστεια" |
 |
| στο "παραθυράκι" |
Όσο για το ιστορικό του γραφικού εξωκκλησιού που αποτελεί σοβαρό οικονομικό πόρο από τα τάματα για την ενορία της Ευαγγελίστριας, λέγεται ότι ανήκε σε κάποιο Μπέη επί Τουρκοκρατίας, ο οποίος πούλησε την περιοχή στην οικογένεια Μαρμούγκου που αργότερα μετονομάστηκε σε Χατζηνικολάου.
Στην είσοδο της εκκλησίας, στο άνω αριστερό μέρος της πρόσοψης, ενεπίγραφη στήλη ρωμαϊκής εποχής είναι εντοιχισμένη (μαρμάρινη πλάκα).
Επίσης, στο κάτω αριστερά μέρος της πρόσοψης του ναού διακρίνεται εντοιχισμένος ορθογώνιος βωμός.
 |
| ο βωμός |
 |
| οι πεζοπόροι μόλις έχουν φτάσει στου Μπέη |
"Κωακές Καταγραφές από το χθες" Θανάση Η. Γιωργαλλή, σελίδες 42-43
φωτογραφίες: Sophia Karagianni
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου